FaceBook üzerinde Yılmaz Kayral nam-ı diğer Urfalı Babi adına açtığım sayfa üzerinden gelen bir mesajı değerlendirdim ve İbrahim İkibaş’tan Urfalı Babi ile olan anılarını dinlemeye başladım.
Ben kendisiyle 1989 yılında İzmir Yeşilyurt Hastanesi’nde tanıştım. Benim ayağım kırıktı, Yılmaz Abi de alkol tedavisi görüyordu. Tanışmamız böyle başladı.
Devamını dinleyelim o zaman.
Peki! Benim odamda üç kişi kalıyorduk. Hastanede Yılmaz Abi tek kalıyormuş. Bizim odada televizyon vardı. Kapıdan uzun saçlı bir adam bakıyor, kafasını geri çekiyordu. “Ya amca ne bakıp geri çekiliyorsun? Gel de iki muhabbet edelim.” dedim. Utanarak geldi, ayak ucuma oturdu. Tanıştık, bana çok samimi geldi. İbrahim Tatlıses’e “Sarışınsın, Sabuha, Yandım Cananım”… “Bu besteleri ben verdim.” dedi bana. Anlatmaya başladık. Biz de gazino çalıştırıyorduk o yıl, çok ilgimi çekti. Bir süre daha konuştuk, müsaade istedi. Beni çok sevdiğini söyledi. Babi’nin üstü başı kirliydi. Tam odadan çıkarken öbür arkadaşlar “Nereden çağırdın bu adamı?” diyerek bana kızdılar, ben de onlara çıkıştım. Babi duydu çıkarken tabi, bana göz attı. Ertesi gün yine geldi, biz yine dertleşmeye koyulduk. Bana dakikada besteler yapıyordu, gülüyorduk beraber. Bana “Ne yiyelim?” diye sordu. Ben de “Canım lahmacun istiyor.” Dedim. Hemen gitmiş aşağıdan lahmacun yaptırmış bana, bir paket de sigara almış. Yedik içtik.. Yine bizim arkadaşlar bana kızmaya devam ediyorlardı. “Nereden buldun bu adamı? Yalancı bu.” diyorlardı. Ben onlara aldırmıyordum. Ertesi gün geldiğinde yanıma “Sana haftaya bir konser vereceğim.” dedi. Benim de o zaman çok sevdiğim bir kız vardı, “Sizin için şarkılar söyleyeceğim.” diyordu; ama öbür arkadaşlar yine inanmıyordu. Bir hafta Babi görünmedi, bir hafta sonra elinde uzun saplı bir bağlama, beyaz takım elbiseyle kapıda bir adam belirdi. “Selamun aleyküm.” dedi, baş ucuma oturdu. Tabi onu istemeyen arkadaşların hoşuna gitmiyordu bu durum. Bana mini konser verdi. Hastane baş hekimi, bütün hastane benim odaya doldu, herkes alkışladı Urfalı Babi’yi. Tabi biz de dost olmuştuk. Artık ben bizde sahne almasını istiyordum; ama benim de ayağım kırık. Yanıma alıp da gazinoya gidemezdik. Sonra ben taburcu oldum. İzmir Torbalı, Pancar köyünde ikamet ediyorum, evdeyim; ama ayağımın üstüne basamıyorum. Yaz günü bahçedeyim, taksi yanaştı, kapıya baktım Yılmaz Abi, elleri full poşet dolu. Bizim ev büyük bir dönüm içinde. Babi’nin çok hoşuna gitti. Annemden güveçte kuru istedi, akşam babamla rakı içtiler, hoş beş… Ertesi gün gitti. Beni İbrahim Tatlıses gibi sanatçılarla tanıştıracaktı; ama ben ayağa kalkamıyordum, beraber İstanbul’a gidecektik. O İstanbul’a gitti, Star Tv’de “Vay Canına” diye program vardı, ona çıktı. Köye gelince, ufak köy, herkes tanıdı, televizyonda da görünce millet şok oldu. Bir de “Salako”yu izlemişler, köy sempati duydu, tabi biz de pirim yaptık. Babi ikinci kez geldi. Bu defa bana epey yüklü para verdi. Köyde herkes tanımıştı onu. Gitti, bu defa gelmedi. Allah rahmet eylesin, mekanı Cennet olsun.
Sohbetimize biraz ara veriyoruz. Ardından… “O dönem gazino işletiyormuşsunuz, çalıştığınız ünlü isimler var mı?”
Yok, o dönem ünlülerle sahne almıyordu bizde. Amatörlerle çalışıyorduk. Bir tek Mahmut Tuncer sahne aldı bizde.
Devam ediyoruz…
Çok bestesi vardı. Sezen Aksu’yla telefon görüşmesi yapıyordu.
Farkında olunmayan bir değer Babi.
Anında beste yapardı, saniyede. Çok şarkısı var; espriliydi. Bateri de çalardı. Süper yetenek. Bana bağlamayla “Sevemez Kimse Seni Benim Sevdiğim Kadar” şarkısını çalardı. Ya şu an bile tüylerim diken diken. Benim gözümde eşi bulunmaz bir ağabey, bir dost. Mezarı nerede biliyor musun?
Mekanı Cennet olsun. Tüm cenaze masraflarını İbrahim Abi (Tatlıses) karşıladı ve mezarını da o yaptıracaktı. Önceden Rahmetli Ali Tekintüre biliyordu, ona sordum, “Zincirlikuyu’da; ama artık yerini ben de bulamam.” dedi. Hatta “Şimdi bize oradan küfrediyordur.” diye latife yaptı. Anlayacağın mezarını bilen yok, belki yeğenleri bilir.
Kader…
Röportaj izinsiz kopyalanıp başka sitelerde yayınlanamaz. Aksi takdirde yasal işlem başlatılır.
